روی رفتار بچه‌ها ذره‌بین نگذارید

بعضی والدین عادت دارند که تمام مدت رفتار کودکشان را کنترل کنند. عادت دارند ذره بین بگذارند روی رفتار فرزند خود و نوع غذا خوردن و لباس پوشیدن و حرف زدن او را رصد کنند و همان دم به اون تذکر بدهند که یک رفتارش نادرست است. و اصلا به این توجه نکنند که تذکر کلامی یا غیرکلامی به صورت اشارات چشم و ابرو، می‌تواند چه تاثیر مخربی روی شخصیت فرزندشان بگذارد به ویژه جلوی دیگران.
البته حرف این نیست که اشتباهات فرزندان نادیده گرفته شود تا آنها به قولی باری به هرجهت، رشد کنند. بلکه والدین باید رفتار صحیحی درمقابل اشتباهات کودکان داشته باشند و به شیوه‌های مناسبی به او تذکر دهند. شیوه‌های که مانع از تخریب اعتماد به نفس کودک یا تحت فشار گذاشتن او برای هرچه بهتر خوب رفتار کردن می‌شود.
«ورا پیفر» در کتاب اصول کنترل گفته است: وقتی بچه‌ها به شیوه غیرسازنده‌ای مورد انتقاد و عیب‌جویی واقع می‌شوند، خود را به این امید از انجام هر کاری کنار می‌کشند که از وقوع شکست و در پی آن سرزنش و تحقیر جلوگیری کنند. در نتیجه همیشه در پایین‌ترین سطح کارایی خود درجا می‌زنند. چنین بچه‌هایی به انجام کارهای تازه و کسب تجربیات جدید علاقه‌ای ندارند و در مورد توانایی‌های شخصی خود فاقد اطمینان خاطر هستند و هنگام انجام کارهای جدید و ناآشنا دچار استرس می‌شوند. چنین بچه‌هایی حتی در بزرگسالی نیز بسیاری از این ویژگی‌ها را حفظ می‌کنند و می‌کوشند با راضی و خوشنود کردن دیگران، احساس خوب بودن  و پذیرفته شدن کنند تا بدین وسیله اعتماد به نفس خود را در سطح مطلوبی نگاه دارند.