خودتان را نگیرید!

جانداران مختلف را در مستندهای طبیعی دیده‌اید که هر یک روشی برای دفاع از خود و ترساندن حیوانات دیگر دارند؟ یکی شاخ‌‌هایش را نشان می‌دهد، دیگری بین تیغ‌هایش پنهان می‌شود، یکی دیگر از خودش صداهای عجیب و غریب درمی‌آورد و آن یکی بالا و پایین می‌پرد.
 
از بین همه‌ی‌ این‌ها آنچه توجهم را بیشتر به خود جلب می‌کند رفتاری است که یک نوع پرنده‌شبیه به قرقاول از خود نشان می‌دهد: سر جایش باقی می‌ماند، غبغش را باد می‌کند و سینه‌اش را جلو می‌دهد. این کار باعث می‌شود خال‌هایی که روی پرهایش هست بزرگ‌تر جلوه کند. حیوانی که در این حال پرنده را می‌بيند خیال می‌کند با هیولای عظیمی روبرو شده و پا به فرار می‌گذارد. با فرار حیوان پرنده به حالت عادی برمی‌گردد و همان پرنده‌ی کوچکی می‌شود که بود.
   
آدم‌ها هم جزو حیوانات هستند. هر چه ضعیف‌ترند بیشتر در لاک دفاعی خود فرو می‌روند و این دفاع را به شیوه‌ی خاص خود به نمایش می‌گذارند. در این میان بعضی دفاعشان نه با جنب و جوش و داد و فریاد همراه است نه با جنگ و درگیری؛ چون ضعیف‌تر از بقیه‌اند و جربزه یا به اصطلاح "جنم" این حرف‌ها را ندارند. مثل قرقاولی می‌شوند که صحبتش شد؛ خودشان را می‌گیرند.

حتما دیده‌اید. فکر می‌کنيد حصاری نامریی به دورشان کشیده شده که اگر از آن عبور کنيد اتفاق بدی برایتان می‌افتد. به همین خاطر می‌ترسيد بهشان نزدیک شويد. اما نترسید. این آدم‌ها ضعیف‌ترین و شکننده‌ترین آدم‌هایند. این که خودشان را می‌گیرند برای آن است که توان چندانی ندارند و راحت‌ترین و بی‌دردسرترین راه را برای دفاع از خودشان انتخاب کرده‌اند. اگر ازشان دور شوید و بعد دورادور با دوربین به‌شان نگاه کنید می‌بینید چقدر زود کوچک می‌شوند و دوباره می‌شوند همان آدم تنها و ضعیفی که بودند.