مستقیم،خودت! بی‌واسطه

پایین نرفتن غذا به كنار، از دو روز پیش تا الآن چشمم هم كه به غذا می‌خورد، بغضم می‌گیرد.
 
من دیگر همانی نیستم كه اگر نمك غذا دو درصد بالا یا پایین می‌شد، خانه را روی سرم می‌گذاشتم؛ و یا اگر وعده‌ی غذای ناهار و شام یكی بود، با بدخلقی سراغ شماره تلفن پیتزایی سر خیابان می‌رفتم. من دیگر همانی نبودم كه اگر یك رشته‌ی كوچك پیاز وسط كباب تابه‌ای پیدا می‌كردم، چند روز اعتصاب غذای خانگی داشتم. حالا دیگر به نظرم خورشت كرفس چندان مزه‌ی بدی هم نداشت. زرشك‌های روی زرشك پلو هم رنگ خیلی خوبی به غذا می‌دادند. اصلاً خوب كه فكر می‌كنم، می‌بینم عطر غذاها چند روزی هست خیلی بهتر شده؛ با این‌كه آشپز، هنوز "آبجی فاطمه"‌ی ناشی است.

من دیروز سراغ كمد لباس‌هایم هم رفتم و از تك تك‌شان عذرخواهی كردم؛ و به طور خاص، شلوار جین آبی‌ام را در آغوش كشیدم. البته پارگی مختصر پاچه‌اش را به رویش نیاوردم. با پیراهن سفید مردانه‌ام هم كلی گپ زدم؛ بی‌آنكه به نظرم سر شانه‌اش بد بایستد.

از من كه بگذریم، شاید مهم نباشد كه دو روز پیش من با دوستم در آن خانه‌ی جنوب شهر چه دیدیم. ولی مهم، این است كه از این به بعد من به همه‌ی صندوق‌های صدقات پشت می‌كنم. می‌دانم هر بار كه پولی در آن‌ها می‌اندازم، شیطان كمی خوشحال می‌شود.