یه لیوان آب خالص بده دستم

برای شستن یه چیز کثیف باید از یه پاک کننده‌ی خوب یا یه حلّال مناسب استفاده کرد؛ ولی آخر سر، اون چیزی که باعث می‌شه تمیزی جلوه کنه، آب زلال و صافه. هرچه‌قدر آب بیشتری استفاده کنی، اون جسم بیشتر تمیز می‌شه و هرچه‌قدر املاح آب کمتر باشه جلا و روشنی بیشتری نمایان می‌شه. علی‌الخصوص اگر جسم کثیف، کریستال و بلور و شیشه باشه، دیگه با آب خالص جای قطره‌های خشک شده‌ی آب هم باقی نمی‌مونه. یعنی تمیزی کامل! و همه‌ی این‌ها بستگی به این داره که چقدر تمیز شدن و پاک شدن اون جسم برامون مهم باشه و البته چقدر آب زلال و تمیز در اختیار داشته باشیم.

در عین حال، فکر نمی‌کنم کسی پیدا بشه که بخواد یه کفش گِلی رو با آب پرتقال تمیز کنه. حتی اگه خالص‌ترین و بهترین آب پرتقال دنیا رو داشته باشه. یا برای برداشتن لکه‌ی بستنی از روی لباسش از یه قاشق بستنی وانیلی استفاده کنه؛ حتی اگه بستنی وانیلیش سفیدترین بستنی دنیا باشه. یا برای پاک کردن لکه‌های آب بارون که ماشینا به شلوارش پاشیدن از یه لیوان آب گل‌آلود استفاده کنه. حتی اگه قبلاً این آب، آب بارون بوده باشه.

هر چیزی حلال خودش رو داره. فقط باید بشناسیش تا توی کمترین زمان ممکن بتونی به بهترین نتیجه برسی.