گذشتن از وسط چرخ دنده های زندگی
زندگی تان را روغن کاری کنید.
تاریخ انتشار:
540 نفر این یادداشت را خوانده‌اند
1 نفر این یادداشت را دوست داشته‌اند
آدم ها سه دسته اند:
دستۀ اول از زندگیشان کاملا راضی هستند. به این ها می گوییم آدم های خوشبخت.
دستۀ دوم کسانی هستند که کاری به کار اصل زندگی شان ندارند؛ ولی دوست دارند شیوه ی زیستنشان را تغییر دهند. دوست دارند کار دیگری بکنند، جای دیگری بروند؛ با آدم های دیگری دمخور باشند، در فضای دیگری نفس بکشند و خلاصه به آدم های دسته ی اول بپیوندند.
اما دستۀ سوم دربارۀ "اصل زندگیشان" اعتراض دارند. اعتراض دارند که چرا "اینجا" به دنیا آمده اند نه آنجا. چرا بین "این آدمها" هستند نه آن آدم ها. چرا زبان مادریشان "این زبان" است و نه آن زبان. چرا "این جوری" و نه "آن جوری". چرا "این" و نه "آن" و چراهایی که پشت سر هم می آیند و بدون جواب رد می شوند.
می شود اسم این عده را گذاشت "آدم های طاقت فرسا"؛ بس که هر چیزی را سخت می گیرند و از هر کس توقعی دارند اندازه ی کوه قاف.
اگر روزی روزگاری با یکی از وسایل علمی- تخیلی به داخل بدنشان نفوذ می کردیم احتمالا با نشانه های زیر روبرو می شدیم:
تورم ذهن، داغ شدن متناوب اعصاب، سختی و کوتاهی تنفس، کندی ارتباطات میان سلولی، رکود احساسات، چسب میان افکار و مغز، پمپاژ غرولندهای درونی از قلب و برگشت افسردگی از سیاهرگ ها به قلب.
اما چه نیازی به آینده و وسیله ی علمی تخیلی؟ قیافه ی این آدم ها همه چیز را نشان می دهد. دماغ و دهان و گوششان را نمی گویم؛ بلکه حرکات و حرف ها و حالاتشان از دور داد می زند که: آهای مردم! من با زندگی ام مشکل دارم.
این عده چون اول با خودشان مشکل دارند و بعد با دیگران، غیر از ساعات خوابشان مدام انرژی منفی به اطراف ساطع می کنند. برای همین نباید تعجب کنیم اگر وقتی باهاشان هستیم راحت نیستیم؛ چون همان موقع ما را زیر فشار "چراهایی" گرفته اند که جوابشان را در عیب های ما پیدا می کنند.
به نظر نمی رسد عاقبت چندان جالبی در انتظار این افراد باشد. چون از هیچ چیزی راضی نیستند مدام بین چرخ دنده های زندگی گیر می کنند، بهشان فشار می آید، تا سر حد شکستن پیش می روند و بعضی هاشان هم له می شوند.
راه چاره چیست؟ اگر منظور از راه چاره راه فرار است، وجود ندارد. همه ی ما بین چرخ دنده های زندگی حرکت می کنیم؛ یا بهتر است بگوییم چرخ دنده های زندگی میان ما حرکت می کنند. با این چرخ دنده ها شوخی نمی شود کرد. قید "صددرصد سالم گذشتن" را هم باید زد. ولی می شود با کمترین آسیب گذشت. راهش روغن کاری است؛ چند قطره روغن "راحت گرفتن" در روز. فقط چند قطره.
دستۀ اول از زندگیشان کاملا راضی هستند. به این ها می گوییم آدم های خوشبخت.
دستۀ دوم کسانی هستند که کاری به کار اصل زندگی شان ندارند؛ ولی دوست دارند شیوه ی زیستنشان را تغییر دهند. دوست دارند کار دیگری بکنند، جای دیگری بروند؛ با آدم های دیگری دمخور باشند، در فضای دیگری نفس بکشند و خلاصه به آدم های دسته ی اول بپیوندند.
اما دستۀ سوم دربارۀ "اصل زندگیشان" اعتراض دارند. اعتراض دارند که چرا "اینجا" به دنیا آمده اند نه آنجا. چرا بین "این آدمها" هستند نه آن آدم ها. چرا زبان مادریشان "این زبان" است و نه آن زبان. چرا "این جوری" و نه "آن جوری". چرا "این" و نه "آن" و چراهایی که پشت سر هم می آیند و بدون جواب رد می شوند.
می شود اسم این عده را گذاشت "آدم های طاقت فرسا"؛ بس که هر چیزی را سخت می گیرند و از هر کس توقعی دارند اندازه ی کوه قاف.
اگر روزی روزگاری با یکی از وسایل علمی- تخیلی به داخل بدنشان نفوذ می کردیم احتمالا با نشانه های زیر روبرو می شدیم:
تورم ذهن، داغ شدن متناوب اعصاب، سختی و کوتاهی تنفس، کندی ارتباطات میان سلولی، رکود احساسات، چسب میان افکار و مغز، پمپاژ غرولندهای درونی از قلب و برگشت افسردگی از سیاهرگ ها به قلب.
اما چه نیازی به آینده و وسیله ی علمی تخیلی؟ قیافه ی این آدم ها همه چیز را نشان می دهد. دماغ و دهان و گوششان را نمی گویم؛ بلکه حرکات و حرف ها و حالاتشان از دور داد می زند که: آهای مردم! من با زندگی ام مشکل دارم.
این عده چون اول با خودشان مشکل دارند و بعد با دیگران، غیر از ساعات خوابشان مدام انرژی منفی به اطراف ساطع می کنند. برای همین نباید تعجب کنیم اگر وقتی باهاشان هستیم راحت نیستیم؛ چون همان موقع ما را زیر فشار "چراهایی" گرفته اند که جوابشان را در عیب های ما پیدا می کنند.
به نظر نمی رسد عاقبت چندان جالبی در انتظار این افراد باشد. چون از هیچ چیزی راضی نیستند مدام بین چرخ دنده های زندگی گیر می کنند، بهشان فشار می آید، تا سر حد شکستن پیش می روند و بعضی هاشان هم له می شوند.
راه چاره چیست؟ اگر منظور از راه چاره راه فرار است، وجود ندارد. همه ی ما بین چرخ دنده های زندگی حرکت می کنیم؛ یا بهتر است بگوییم چرخ دنده های زندگی میان ما حرکت می کنند. با این چرخ دنده ها شوخی نمی شود کرد. قید "صددرصد سالم گذشتن" را هم باید زد. ولی می شود با کمترین آسیب گذشت. راهش روغن کاری است؛ چند قطره روغن "راحت گرفتن" در روز. فقط چند قطره.
