اقیانوس عمود

خجسته باد نام خداوند؛ نیکوترین آفریدگان که تو را آفرید.
از تو در شگفت هم نمی توانم بود که دیدن بزرگی ات را چشم کوچک من بسنده نیست.

مور چه می داند که بر دیواره ی اهرام می گذرد یا بر خشتی خام.
تو آن بلندترین هرمی که فرعون تخیل می تواند ساخت
و من آن کوچک ترین مور که بلندای تو را در چشم نمی تواند داشت...

پیش از تو هیچ اقیانوس را نمی شناختم که عمود بر زمین بایستد
پیش از تو هیچ خدایی را ندیده بودم که پای افزار وصله دار به پا کند و مشکی کهنه بر دوش کشد و بردگان را برادر باشد.

چگونه شمشیری زهرآگین پیشانی بلند تو – این کتاب خداوند را – از هم می گشاید؟
چگونه می توان به شمشیری دریایی را شکافت؟

آه ای خدای نیمه شب های کوفه!
ای روشن خدا در شب های پیوسته
و ای روح لیلة القدر حتی اذا مطلع الفجر...