انتقادها را بپذیرید.
یکی از اولین دفعاتی که انتقادی را پذیرفتم مربوط می شود به سالها پیش. روزی همسرم به من گفت: «بعضی وقت ها تو خیلی حرف می زنی.» یادم است که لحظه ای احساس رنجش کردم، اما در جواب گفتم: «حق با تو است. من واقعاً بعضی وقت ها زیاد حرف می زنم.»
همین که این جمله را گفتم چیزی درونم اتفاق افتاد. کشف کردم که نقطه نظر او واقعا خوب و درست است. مهم تر این که تایید من به او کمک کرد تا آرام و راحت باقی بماند. چند دقیقه بعد گفت: «می دانی! تو آدمی هستی که راحت می شود با او صحبت کرد». شک دارم که اگر من نسبت به نظر او خشمی ابراز کرده بودم، باز هم همین نظر را در مورد من ابراز می کرد.
از آن هنگام فهمیده ام واکنش نشان دادن به انتقاد، باعث دور شدنش از من نمی شود، بلکه شخص انتقاد کننده را قانع می کند که در ارزیابی اش از من اشتباه نکرده است.
خیلی اوقات کوچک ترین انتقاد باعث فلج شدن ما می شود. با آن به شکل یک امر فوری و اضطراری برخورد می کنیم. جوری به دفاع از خودمان برمی خیزیم که انگار در جنگ هستیم. ذهنمان پر می شود از افکار خشم آلود و آزار دهنده نسبت به خودمان و کسی که انتقاد کرده. اما واقعیت امر این است که انتقاد چیزی بیش از نظر یک فرد دیگر درباره ی اعمال و نحوه تفکرمان نیست؛ نظری که با تصور ما از خودمان تطبیق نمی کند.
به جای این همه صرف انرژی و غوطه خوردن در افکار منفی، راه ساده تری وجود دارد: "انتقاد را بپذیریم." صحبت از این نیست که به یک آدم توسری خور و پخمه تبدیل شویم یا با پذیرفتن نظرات منفی، به عزت نفس خود صدمه وارد کنیم. بلکه مطلب این است که خیلی وقت ها پذیرفتن ساده ی یک انتقاد، موجب می شود هم شخص انتقاد کننده راضی شود و هم ما بتوانیم از زاویه ی دیگری حقایق مربوط به خودمان را مشاهده کنیم و از همه مهم تر این که آرام بمانیم.
این روش را امتحان کنید. به گمانم کشف خواهید کرد که ارزش موافقت با برخی از انتقادها بیشتر از بهایی است که برای آن می پردازید.
