پنجره‌های ملکوت

شب تنها رفتن خورشید نیست؛ شب معنای شگفتی دارد.

خورشید می‌رود تا  دنیا را نبینیم و تنها شویم.

در شب آدمی غریب‌تر است و تنهاتر.

تا آدم غربت و تنهایی استخوان سوز خود  را در جهان احساس نکند، پنجره‌های ملکوت بر او گشوده نمی‌شود.

راهیان اقالیم روح، به شب در می‌آیند و در شب راه می‌سپارند.

اما همه به شب  وارد نمی‌شوند.

تمام عمر بسیاری از آدم‌ها در روز می‌گذرد.

و مرگ نخستین شب روزگار طولانی آنهاست.