در ستایش نیمه خالی لیوان!
دردسر بردن و آوردن یک لیوان ِ لبریزِ آب، خیلی بیشتر از لیوان سرخالی یا نیمه است. توجه کرده‌اید؟! وقتی لیوان را داخل سینی گذاشته‌اید، همه‌ا‌ش باید مواظب باشید آب لمبر نشود و کف سینی را خیس نکند. تازه اگر لیوان آب را برای مهمان ببرید که این دقت باید دوچندان شود. این است که از همان ابتدا سعی می‌کنید لیوان، لبریز آب نشود یا گاهی تا نیمه راه می‌آیید و وقتی حس می‌کنید ممکن است لیوان لمبر شود، برمی‌گردید و مقداری از آب را خالی می‌کنید. اینطوری اگر لیوان تکان شدیدی هم بخورد، آب بیرون نمی‌ریزد. آدم‌های صبور هم درست مثل همین لیوان‌های سرخالی یا نیمه هستند.
صبورها یا لیوان‌های نیمه پُر دو حُسن دارند. حُسن اول این است که ظرفیتِ خالی، امکان بیشتری برای تحمل کِش و قوس ِ ارتباطهای روزانه و اتفاقات نه چندان باب میل می‌دهد. آب درون لیوان در تکان‌های راه، بالا و پایین می‌شود و گاه تا لبه هم می‌رسد اما ظرفیت خالی کمک می‌کند که به این راحتی‌ها لبریز نشود. حُسن دوم این است که اگر بار ِ اضافه یا آب اضافه‌ای به‌ش تحمیل شود، ظرفیت پذیرش آن را هم دارند.
اما لیوان‌های لبریز یا آدم‌های عصبانی، گاهی حتی ظرفیت یک تکان ِ کم شتاب یا اتفاق کوچک را هم ندارند و زود سرریز می‌شوند. چه برسد به اینکه بخواهی کمی آب هم روی لیوان سرپُر بریزی. انقدر زود لبریز می‌شوند که گاهی مجبوری برگردی و کمی از سر لیوان را خالی کنی!
لیوان‌های لبریز، حاشیه امن لیوان‌های سرخالی را ندارند.
