من را بکش!

مرگ آموزگار مهربانی است. هیچ چیزی چون مرگ آدمیان را به هم نزدیک نمی‌کند. اندیشیدن به مرگ آدمی را پژمرده نمی‌کند بلکه حواس او را زنده‌تر می‌سازد. آن که به مرگ می‌اندیشد زندگی را ژرف‌تر در می‌یابد. مرگ یعنی حذف شدن «من» از صفحه زندگی. آن که برای یک دم با اندیشیدن به مرگ به چنین تجربه‌ای می‌رس، در می یابد که هیچ مشکلی وجود ندارد. همه مشکلات آدمی از «من» او ناشی می شود.
مرگ اندیشی آدمی را با نیستی آشنا می کند.
آن که به نیستی نیاندیشیده است، هستی خود را در نمی‌یابد. اگر مرگ نبود مهربانی خداوند در پرده می‌ماند.