خدا شوخ‌طبع‌ها را دوست دارد

خیلی دوست داشتنی هستند. مثل کف دست رو راست و صاف‌اند. خدا از اول انگار لب‌های شوخ طبع‌ها را آفریده که مدل لبخند باشند برای دیگران. این‌ها را آفریده که وقتی توی جمعی وارد می‌شوند همه یاد بگیرند یک‌جور دیگر هم می‌شود، حرف زد. یک جور بامزه که همه خوش‌شان بیاید. یک‌جوری که ناجور نیست! این‌ها را یک جوری آفریده که وقتی توی جمعی نیستند، جایشان خیلی بیشتر از خیلی، خالی باشد. مثل جای خالی یک تابلوی بزرگ روی دیوار، یک خبر بدون تیتر جذاب و لید پرتاب به جلو، آش بدون نمک و فلفل، کلاس درس بدون زنگ تفریح...
لغات همان لغات است، جمله‌ها همان‌ جمله‌های معمولی و مفاهیم هم همان مفاهیم دم دستی اما تا از ذهن شوخ‌طبع جماعت می‌گذرد و به زبانش می‌رسد، طعم‌اش خوش می‌شود. متفاوت می‌شود. سازگار با انواع و اقسام مذاق‌ها می‌شود.
 اصلا بد نیست توی این تبلیغات هزار رنگ و پیام بازرگانی‌ها که خودشان را می‌کُشند تا ازنقش خوراکی‌های طعم‌دار، در متفاوت کردن طعم زندگی بگویند، یک‌خورده هم از نقش آدم شوخ‌ها در عوض شدن طعم مجلس‌ها و جمع‌های رسمی و غیر رسمی و کلا زندگی بگویند. تبلیغ آن‌ها را بکنند و در حُسن‌شان بگویند که بدون دادن فحش و ناسزا به این و آن هم می‌خندند، هم می‌خندانند، هم حق می‌گویند، هم افراط نمی‌کنند. خدا هم این نوع آدم را خیلی دوست دارد... بنده خدا هم! آنقدر که وقتی نیستند، انگار خبری تیتر ندارد، آشی نمک، کلاسی زنگ تفریح و...