...و کاکتوس مقاوم‌ترین گیاهان است
گلدان هم که باشد و ریشه‌اش در خاک سرد اگر به‌ش توجه کنی، مرتب آبش دهی، خاکش را عوض کنی، باهاش حرف بزنی و حتا برایش موسیقی بگذاری، بهتر و زیباتر رشد می‌کند تا گلی که نه آفتاب درست و درمانی به‌ش می‌تابد و نه دستی نوازشش کند و برگ‌های خزان شده‌اش را جدا. گلدانی که صاحبش به او نمی‌رسد یا اصلا صاحبی ندارد و کناری افتاده، شاید نمیرد و رشد کند اما هر چهار فصل سال، خزان زده است و برگ‌ریز.
حالا ببین اگر انسان باشد و ریشه‌اش در دل، چطور؟ اگر زن باشد و رگ و پی‌اش از احساس و عاطفه چطور؟ زن که باشی همیشه نیاز به محبت داری. قلبت می‌تپد برای مهری که به تو ورزیده‌اند. تا خردسالی و نوجوانی محبت پدر و مادر و پا که به جوانی بگذاری محبتی دیگر از جنسی دیگر، نیاز داری تا دلت زنده بماند. حالا هی بگو من گل مقاومی هستم. بگو قطرات باران و روزنه نور که گاهگداری روی سرم می‌افتد کفایت می‌کند تا برگ‌هایم نمیرند. اما زن که باشی، باید سیراب محبت شوی. وگرنه اگر خو کنی به تنهایی و خودت را از باران محروم کنی یا از باران محرومت کنند، یک روز می‌بینی خزان زده شده‌ای و شکننده. نه لبخندی به لب داری و نه قلب بزرگی برای زندگی کردن. شادی از چشمانت رفته و نه محبت دیده‌ای که بلد باشی به اطرافیان محبت کنی و نه محبت ورزیده‌ای که چشمه عاطفه‌ات جوشان باشد.
گلدان‌ها نباید بدون آب و آفتاب و باغبان بمانند. گلدان‌ها را نباید از آب و آفتاب و باغبان محروم کرد. به گل‌ها باید محبت بورزی تا عشقشان شکوفه کند و گل بدهد. گل اگر خزان زده نشود و نمیرد، بدون دست محبتی و مراقبتی... حتما کاکتوسی سخت و پر از خار است.
