خودت را تحویل بگیر!

هنگامی که خودت را نمی‌پذیری، نسبت به نفی شدن بیش از اندازه حساس می‌شوی.
هنگامی که خودت را نمی‌پذیری، هر بار که روی نقطه ضعفی قدیمی پا بگذاری، خودت را می‌بازی.
هنگامی که خودت را نمی‌پذیری، جست و جوی عشق به قصد کمال بخشیدن به خویش، تلف کردن عمر است.
هنگامی که خودت را نمی‌پذیری، به جای جست‌و‌جوی بهترین بخش خویش، بیشتر می‌کوشی که دیگران را شکست دهی.
هنگامی که خودت را نمی‌پذیری، به مادیات بی‌اندازه ارزش می‌دهی.
هنگامی که خودت را نمی‌پذیری، همیشه احساس تنهایی می‌کنی و همنشینی با دیگران نیز به ظاهر کمکی نمی‌کند.
هنگامی که خودت را نمی‌پذیری، در گذشته زندگی می‌کنی.
پذیرش به واقع موضعی نومیدانه نیست، بلکه موضعی است که از آن می‌‍توانی رشد کنی.
اگر تمامی زندگی‌ات را بپذیری هیچ جزئی از آن هدر نخواهد شد.
هنگامی که خودت را نمی‌پذیری، از آنچه ممکن است هر روز زندگی درباره‌ات افشا کند، وحشت زده هستی.
هنگامی که خودت را نمی‌پذیری، جایی برای پنهان شدن نداری.
پذیرش خویش، همه چیز است.
اگر خودت را بپذیری، می‌توانی جهان را بپذیری.