راهی برای کشتن عشق
اگر رازی برای سلامتی ذهن وجود داشته باشد، این است؛ آزردگی‌ات را با کسانی که تو را آزرده کرده‌اند، درست لحظه‌ای که آزرده‌ات کرده‌اند در میان بگذار. رنجش دردی لحظه‌ای است. رنجش درست در همین لحظه جریان دارد. عامل آن هم اکنون درست در مقابلت است. رنجش نیازی به توضیح ندارد، و تو را بر می‌انگیزد تا از دردت بکاهی.
هنگامی که رنجشی را ابراز نمی‌کنی، پیکان خشم را به سوی خود نشانه می‌روی. به خشمی که رو به درون دارد، احساس گناه می‌گویند. چنین چیزی انرژی مثبتی را تأمین نمی‌کند؛ تنها تو را وا می‌دارد که به انتقام بیاندیشی. ذهنت را نیز با اندیشه‌های ناپسند پُرمی‌کند، و تردید به خوبی‌هایت، همچون خوره به جان اعتماد به نفس تو می‌افتد.
روشن است؛ خشم هنوز به رنجشی که عامل آن بوده، پیوسته است. باید بیاموزی که رنجش خود را بی‌درنگ و در لحظه‌ای که شکل می‌گیرد ابراز کنی. توضیح چگونگی آزرده شدنت به فردی که تو را رنجانده، می‌تواند خالی از خطر نباشد، زیرا شخصی که تو را آزرده ساخته، احتمالا کسی است که برایش اهمیت قائلی.
اگر آن شخص تو را «بیش از اندازه حساس» بنامد، یا به تو بگوید که آزردگی‌ات بیهوده بوده و احساسات را هم جدی نگیرد، در آن صورت چه خواهد شد؟ اگر او برای احساسات ارزش قائل نباشد، یعنی برای خودت ارزش قائل نیست. بنابراین هر چه زودتر به این مسئله پی ببری، بهتر است. چرا بیش از این وقت تلف کنی؟
اگر او به تو بگوید که دلیلش برای این کار، خشمی بوده که در اثر آزردگی از تو به وجود آمده، آنگاه چه می‌گویی؟ در این صورت، بهترین فرصت برای کشف حقیقت و شفاف کردن فضا و از سر گرفتن دوستی است.
اگر او نتواند به یادآورد که تو را رنجانده یا اصلا منکر آن شود که چنین پیشامد رنجش آوری روی داده است، در آن صورت چه خواهی گفت؟ ممکن است راست بگوید، زیرا بیشتر مردم به عمد دیگران را نمی‌رنجانند. هنگامی که سکوت می‌کنی، گاه برای دیگران دشوار است که بتوانند تشخیص دهند که از آنها رنجیده‌ای.
ابراز رنجش، گاه عشق یا دوستی را به مسئله روز بدل می‌سازد و در واقع همواره سنجشی از میزان عشق آدمی به خویش است.
در هر رابطه ارزشمندی، ابراز رنجش همواره درست‌ترین کار است. با تشخیص رنجش و آزردگی، بی‌درنگ آن را به ساده‌ترین و صریح‌ترین شکل بیان کن. به دیگری توضیح بده که چگونه آزرده شدی، می‌توانی به خشمت اشاره کنی، اما آن را به نمایش نمی‌گذاری و حمله نمی‌کنی؛ چراکه این عمل تنها باعث آزردگی دیگری می‌شود و او دیگر حاضر نخواهد بود به تو گوش بدهد و مسئله وخیم‌تر می‌شود.
هر عملی که می‌خواهی انجام بده. اما هرگز نگذار که رنجشت طولانی شود. اگر نمی‌توانی رنجشت را با دیگری در میان بگذاری، پس مهرت را نیز نمی‌توانی ابراز کنی؛ زیرا خشم کهنه راه خروج احساسات محبت را سد می‌کند.
اگر برای عشق ارزش قائلی، باید آزردگی‌ات را ابراز کنی. ابراز نکردن رنجش راهی است برای مردن عشق.
