همه پیش آمدها مصیبت هستند

چرا باید بر مصیبت صبر کرد؟ اصلا کلمه مصیبت یعنی چه؟ می‌دانیم که مصیبت از اصابت می‌آید. می‌گوییم: یک باب خانه مسکونی بر اثر اصابت موشک ویران شد. پس اصابت وقتی به کار می‌رود که موشک به هدف خورده است. اگر موشک رها شده، به هیچ جا نخورد و با سر توی خاک، بی‌معنی است که بگوییم موشک به خاک اصابت کرد. اصابت با صواب هم خانواده است و صواب یعنی درست و اصابت یعنی درست به هدف زدن.
پس کسی که پشت تلفن می‌گوید : «ببخشید مصیبتی برایمان پیش آمده، این روزها درگیریم». همسرش مرده است؛ همسر زیبایش در بیست و دو سالگی در عنفوان شکفتگی از دست داده است، چون راننده، پشت فرمان اتوبوس چرت‌اش گرفته و شاید در زمانی کوتاه‌تر از یک دقیقه خوابش برده و خودش و مسافرانش را دهان سیاه دره‌‍ای بلعیده است. و اگر آن چرت کوتاه ،به موقع پاره می‌شد، اتوبوس به ته دره سقوط نمی‌کرد و رشته عشق او پاره نمی‌شد.
او  که پشت تلفن می‌گوید : «ببخشید مصیبتی برایمان پیش آمده، این روزها درگیریم» اگر بداند معنی حرفش چیست، باید آدم بزرگی باشد. خوش به حالش! او با انتخاب این کلمه مصیبت، دارد خوش‌بینی خودش را به جهان اعلام می‌کند؛ جهان آگاه است و هدفمند و همه چیزش مرتب است و سر جای خودش چیده شده. پس هر چه پیش آید، درست است و صواب است، هرچه پیش می‌آید، بیاید. زیرا درست به هدف خودش اصابت می‌کند.
همه پیش آمدها «مصیبت» هستند. چه پیشامدهای خوشایند چه پیشامدهای ناگوار. زیرا همه پیشامدها از چلّه کمان کمانکشانی آگاه و هوشیار رها می‌شوند و درست به نقطه‌ای که باید برسند، می‌رسند. بی‌خود نیست که آسمان مثل کمان است.