فکری هم برای تفکیک فضای مجازی کرده‌اید؟

طرح تفکیک جنسیتی فضاهای دانشگاه‌ها از مدتی پیش مطرح شد و موافقان و مخالفان نظرخود را اعلام کردند. در نهایت تصویب شد، فضاها تفکیک شود. درباره مزایای این طرح مسئولان و افراد دغدغه‌مند بسیار گفتند و برخی علما نیز طبق دستور اسلام مبنی بر اختلاط نکردن زن و مرد بر اجرای این طرح تأکید کردند.
در اینکه دین، انسان را از اختلاط بی‌مورد بر حذر داشته بحثی نیست. شکی هم نداریم که دختر و پسر مؤمنی که شرع برای او مهم باشد از این امر اجتناب می‌کنند. اما سوال‌های بسیار بدیهی درباره درستی این طرح وجود دارد که بد نیست مجریان کمی به آن فکر کنند.
در ابتدا باید توجه کرد، نیازهای ابتدایی در وجود هر انسانی وجود دارد که گاهی قوه عقل و مشاعر را از کار می‌اندازد. مثلا فردی که مدتی را در بیابان برهوت سرگشته است امکان دارد بدون فکر بارها به سمت سراب بدود و خود را خسته‌تر و تشنه‌تر کند. اما او هر بار این اشتباه را می‌کند و به دنبال سراب می‌دود و دربیابان گریز از سراب امکان پذیر نیست. ممکن است بعد از مدتی به چاله آبی برسد که سراب نیست اما گِل آلود و آلوده به فضولات است. اما فرد تشنه با ولع آب را می‌خورد و اصلا به سلامت خود فکر نمی‌کند، چون تشنه است. حالا اگر تو شاهد ماجرا باشی و مرتب به او هشدار دهی که نخور، مریض می‌شوی او گوش به حرف تو نمی‌دهد. مگر آنکه جرعه‌ای آب سالم داشته باشی و به او بدهی و او را سیراب کنی.
سؤال اینجاست؛ مسئولانی که طرح تفکیک را مطرح و اجرا می‌کنند، توجه دارند چند درصد این دانشجویان مجرد هستند و به دلایلی که بارها گفته شد، امکان ازدواج ندارند و به همین علت، نیازهای عاطفی و جسمی آن‌ها را درست و نادرست به سمت هم می‌کشد. و هر چه عقل بگوید رابطه نادرست نگیر، گاهی بی‌فایده است. مسئولان در کنار جدا کردن زن و مرد از همدیگر فکری هم برای تامین نیازهای اولیه آنان کرده‌اند؟ آیا از مشکلات و نیازهای دختران و پسران عفیف و مؤمن که بر اثر جبر اجتماع، تن به تجرد داده‌اند خبر دارند و می‌دانند که حیا مانع می شود که خواسته های طبیعی خودشان را طلب کنند؟
گاهی مسئولان در تریبون‌های رسمی و غیر رسمی اعلام می کنند سن ازدواج بالا رفته و باید آژیر هشدار به صدا درآید و برای رفع مشکل فعلی راهکارهایی چون ازدواج موقت و نیمه مستقل را مطرح می‌کنند و مجوز تاسیس بنگاه‌های همسریابی را صادر می‌کنند. چون می‌دانند که مسئله تجرد در جامعه ریشه‌دار شده است. درواقع از یک سو حرف از چنین طرح‌هایی می‌زنند که به علت بافت فرهنگی و عرف جامعه ناموفق از آب درآمده‌اند چون می‌دانند خداوند زن و مرد را نیازمند هم آفریده اما از سوی دیگر برای درست کردن ظاهر مسئله، به جای فراهم کردن بسترهای درست رفع نیازها تنها سعی دارند راهکارهای ظاهری ارئه دهند. شخص گرسنه نیاز به غذا دارد؛ اگر هیچ غذایی دور و بر او نباشد، آیا غذا را فراموش می‌کند و هیچگاه گرسنگی به سراغش نمی‌آید؟
بله! هیچ حرفی در این نیست که دانشگاه فضای علم آموزی است نه برطرف کردن نیازهای دیگر اما باید توجه کرد فضای آموزشی یکی از گزینه‌هایی است که زن و مرد در آن حاضر هستند و برخوردشان اجتناب ناپذیر است. در صورتی این فضا سالم می‌ماند که افراد تامین باشند و فقط و فقط با فکر و ذهن علم آموزی در این مکان‌ها حاضر شوند. در غیر این صورت ناخودآگاه مراکز علم آموزی آلوده روابط نادرست می‌شود.
قصد ارائه هیچ راهکاری در این یادداشت نیست چون نه مجال آن است و نه تخصص، فقط یک سوال ساده مطرح است؛ قانون می‌گوید زن و مرد از هم جدا شوند، امکان ازدواج هم که برای همه مقدور نیست، وسایل ارتباط جمعی و ماهواره هم نیاز افراد را به داشتن همسر تشدید می‌کند و عامل بلوغ زودرس شناخته شده، با این اوصاف جوانان دقیقا باید چه کنند؟
نکته بدیهی دیگر این است که آیا می‌توان همه فضاها را تفکیک کرد تا اختلاط صورت نگیرد، حتی فضای مجازی را؟ درواقع آیا فکری برای ارتباط‌های مجازی هم شده است؟ این روزها اینترنت راحت‌ترین و در دسترس‌ترین وسیله ارتباطی است و همه افراد با صرف هزینه و زمان کمی می‌توانند با هم ارتباط بگیرند و ساعت‌ها حرف بزنند و کلام وتصویر رد و بدل کنند. تهیه گوشی موبایل و سیم‌کارت با اندکی هزینه برای قشر فقیر جامعه هم میسر شده است.
بد نیست مسئولان مشکل اصلی را حل کنند. باور کنند که جوان علاوه بر این که سرمایه سازندگی است، نیازهای دیگر هم دارند. چشم‌ها را روی مشکلات نبندند و تنها راهکارهای دم دستی و سطحی برای حل مشکل پیدا نکنند و اسباب دلخوری جوانان را از دین مهیا نکنند. غرایز جنسی هم مانند سایر غرایز باید تأمین شود و اگر از راه صحیح برآورده نشود، به راه‌های غلط و انحراف کشیده می‌شود. دین بر ازدواج به عنوان بهترین راه حل تاکید دارد، از همین رو حتی اگر این طرح بهترین راه حل باشد، می‌تواند از سوی مسئولانی بیان شود که مشکل ازدواج جوانان را حل کردند و یا به طور جدی دنبال حل این مشکل باشند تا این ضرورت زن و مرد را به سمت اختلاط بی‌مورد نکشد.