بدعت در عزاداری برای نشان دادن ارادت بیشتر؟

چند سالی است که خیلی‌ها معتقدند در سوگواری ایام محرم، دیگر نشانی از سادگی‌ و یکرنگی وجود ندارد و هر کسی هرطور می‌خواهد ساز می‌زند و عزدارای می‌کند و می‌گریاند. انگار مد شده که به سبک و سیاقی از سوگواری دل ببندیم که برای خودمان جذاب‌تر است و آخر هم سر هم نامش را بگذاریم نوآوری و آنقدر در بوق و کرنایش کنیم که خودمان هم باورمان بشود که این سبک تک است و همتا ندارد. بعد خود را در مضیقه بگذاریم که حتما باید پای روضه فلان مداح بنشینیم که مدل سینه زنی و عزاداری‌اش خاص است و از انواع آلات موسیقی در آن استفاده می‌شود.
این شیوه‌های من درآوردی و خواندن اشعاری که وزن و قافیه‌شان به همه چیز شباهت دارد جز شعری ولایی، اغلب با توجیه اینکه قصد برگزاری هرچه با شکوه تر قیام أباعبدالله را داریم(!) مورد استفاده قرار می‌گیرد درحالی که بهره‌گیری از ابزار  و  آلات موسیقی و غنا  در عزاداری حرمت این کار را بین می‌برد و شکی در آن نیست.
البته با توجه به همه‌گیر شدن استفاده از موسیقی در عزداری‌ها، روزهای گذشته استفتائاتی در این‌باره از برخی علما شده است که در جواب، استفاده از این موسیقی‌ها جایز شمرده نمی‌شود. با این حال باز اگر ما فکر می‌کنیم که (بخوانید توجیه می‌آوریم) این نوع موسیقی حزن ما را زیادتر می‌کند و دلمان را آتش می‌زند و جانمان را در غربت مولایمان بیشتر بسوزاند پس اشکال‌زا نیست، یادمان نرود در مرحله اول بدعت‌هایی است که بیشتر از هر چیز، تیشه به ریشه اسلام و شریعتمان می‌زند تا اینکه دلمان را به امام حسین(ع) نزدیک کند.
در کنار این بدعت‌ها، گاه در مجالس عزاداری رفتارهایی مشاهده می‌شود که احتمال سوء‌برداشت از مذهب شیعه را دو چندان می‌کند؛ از جمله جیغ‌های سرسام‌آوری که از قسمت زنانه مجلس شنیده می‌شود یا داد و فریادها و نعره‌هایی که...
با توجه به اینکه مجلس عزای امام حسین(ع) قرن‌هاست از جمله مجالسی است که بزرگان و عرفا برای کسب فیض و دریافت ادراکات قلبی به آن پناه می‌برده‌اند و خود را ملزم به حضور در این مجالس و گریه برای اباعبدالله می‌کردند؛ انجام هر کاری(بدون فکر) جهت نشان دادن ارادت بیشتر به اباعبدالله چندان با عقل جور درنمی آید.
البته در کنار هیاهوها و بدعت‌های مراسم عزاداری که بدجور توی ذوق می‌زند هنوز هم هیئات و مراسم‌هایی در بسیاری از نقاط ایران برپا هستند که عزادارانش به همان شیوه‌های قدیمی نوحه گوش می‌دهند و بدون هیچ بدعت و نوآوری من درآوردی، اشک می‌ریزند.
معمولا زمان ورود این بدعت‌‌ها در فرهنگ عزاداری و رخت بربستن آنها مشخص نیست. اما مسئله مهم این است که برای مقابله، هر کسی از خودش و اهلش شروع کند، هر که صاحب این روزها و شب‌ها را بشناسد این بدعت‌‌ها برایش معنا ندارد و با آن مقابله می‌کند. چراکه امام حسین(ع) قیام نکرد جز برای اصلاح امت جدش و برای احیای امر به معروف و نهی از منکر.