وقتی «مرسی» و «ممنون» خیلی کم است!
موافقید که ارزش سپاسگزاری از ارزش چیزی که به خاطرش سپاسگزاریم، خیلی بیشتر است؟ چیزی که به داده شده بالاخره روزی تمام می‌شود؛ یا لااقل دیگر به اندازه روز اول برایمان جلوه نخواهد داشت؛ اما تشکر ما ماندنی و تمام‌نشدنی است.
مثلاً در مورد نعمت‌هایی که خدا به ما داده! شما خدا را شکر می‌کنید بابت لطفی که به شما کرده و مثلاً توانایتان کرده تا ماشینی بخرید و زیر پایتان بیاندازید. چه بسا با ما هم‌عقیده باشید که آن ماشین ــ هر قدر هم مدل‌بالا و چشم‌پرکن ــ بالاخره روزی از سکه و چشمتان می‌افتد، اما آن «شکر» و قدرشناسی تا ابد در حافظه‌ی عالم می‌ماند و فراموش نمی‌شود.
این وسط، آنچه می‌ماند بلد بودن یک سپاسگزاری کامل و تمام عیار است که از همین جا می‌توانید شروعش کنید:
1. جمله‌ی تشکر‌آمیز کاملی بر زبان بیاورید؛ قدم اول، جمله‌سازی است. جمله‌تان باید هم‌ارز لطفی باشد که به شما شده. مثلاً با جمله ی "خدایا برای تمام نعمت ها شکرت" هم از خدا تشکر کرده‌اید و قدرشناسی‌تان را نشان داده‌اید، هم اعتراف کرده‌اید که او را می‌شناسید.
2. با رفتارتان تشکرتان را نشان بدهید؛ مهم رفتار شماست؛ هر قدر هم جملات زیبا و مؤدبانه به زبان بیاورید، رفتارتان واضح‌ترین علامت برای راست بودن یا نمایشی بودن تشکر شماست. تسبیح‌های شاه‌مقصود هزاردانه‌ی درشت می‌خریم و در حالی که سعی می‌کنیم ح و ع را به‌درستی از انتهای حلق تلفظ کنیم، ذکر «الحمدلله رب العالمین» می‌گیریم، در حالی که نعمتِ او را «دقیقاً» در جهتِ عکس رضایتش به کار می‌گیریم!... نمایش خوبی است.
3. نعمتی را که دارید، خوب بشناسید؛ غالباً این طور است: کسی که علم ندارد، قدر علم را بیشتر از کسی می‌داند که دارد. کسی که قدر نعمتش را بداند، از آن خوب و کامل هم استفاده می‌کند. تنها در این حالت است که هدیه دهنده می‌فهمد هدیه اش حیف و میل نشده و جای درستی سپرده شده. می‌دانید که خیلی برای اعطاکننده مهم است که ببیند لطفش حیف و میل شده یا نه.
4. حواستان به کسانی که نعمتِ شما را ندارند، باشد؛ نباید تنهاخوری کرد. اصلاً در مرام عالم تنهاخوری نیست. اگر بود، هیچ نعمتی از آن بالابالاها به این پایین‌پایین‌ها ــ که ماییم ــ نمی‌رسید. در دست تو سیب سرخی است که در دست من نیست؛ جای دوری نمی‌رود اگر سیبت را با من نصف کنی تا با هم بخوریم. تردید نکن کسی که به تو سیب داده این‌طوری راضی تر است؛ چون می‌بیند نعمتش به بیش از یک نفر رسیده. ضمناً چون سخاوتت را دیده، بیشتر بهت خواهد داد تا به «واسطه‌ی تو» دیگران سیب بخورند.
