توصیه‌های خوب برای مهمان‌های خوب!
1. خانه‌ی هر کسی نرو! تو که می‌دانی کسی که دعوتت کرده نزول‌خور تمام‌عیاری است، خانه‌اش نرو تا لقمه‌ی سفره‌ی او در شکمت، همان آتشی را شعله نکشاند که در شکم اوی نزول‌خور است! تو که خبر داری در عروسی‌ای که دعوتت کرده‌اند، گل در بر و می بر کف و معشوقه...(هم بله! به صورت مختلط!) به کام است، پس چرا تیپ می‌زنی و نماز مغرب و عشایت را که خواندی، می‌روی؟!
2. جایی برو که دعوتت کرده باشند! و تازه اگر هم دعوتت کرده‌اند، بچه‌های قد و نیم‌قد و همسایه‌ی روبرویی و میوه‌فروش باانصاف سر کوچه‌ات را بلند نکن و با خودت مهمانی ببر! شاید فقط تدارک تو و عیال را دیده میزبان فلک‌زده‌ات! ارزش و اعتبار خود و خانواده‌ات هیچ؛ این طور که تو هیئتی داری می‌روی، میزبان را شرمنده می‌کنی!
3. برای پذیرایی میزبانت، ارزش قائل شو! مردم زحمت کشیده‌اند برایت! گیریم که قرمه‌سبزی‌شان به پای قرمه‌سبزی عیالت نمی‌رسد یا چایی که جلوت گذاشته‌اند به مرغوبی چای منزل خودتان نیست. اینها دلیل نمی‌شود پذیرایی‌شان را دست کم و ناچیز بشمری. به این فکر کن که شاید وسعشان همین بوده.
4. شلوغ‌بازی درنیار توی خانه‌ی مردم! صاحبخانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای که شما را به خانه‌اش دعوت کرده، به وضع خانه‌اش آشناتر از شماست. هر جا را او در اختیارتان گذاشت، چون و چرا نکنید؛ و خواهش می‌کنیم بنده‌خدا را در منگنه قرار ندهید و شرمنده‌اش نکنید! باور کن او خودش می‌داند که تو دلت می‌خواهد توی اتاقی آفتاب‌گیر بخوابی و ناهار و شامت را پشت میز بخوری؛ اما چه کند اگر امکانش را ندارد؟! هر جا به‌ت گفت بنشین؛ حرف گوش کن و همان جا بنشین. لابد دلیلی دارد که گفته آنجا بنشین.
5. دعوت دوست و آشنای مسلمانت را رد نکن! تعارف الکی نکن! دین فقط روزه و غسل و نماز نیست؛ این هم جزئی از دین توست! یادت باشد که فاصله را هم بهانه نکنی! او که سرت احترام گذاشته و دعوتت کرده، چه مسافتش با تو خیلی باشد چه نسبتش با تو خیلی دور باشد، رسم عقل و شرع این است که احترامش را پاسخ بدهی. به قول «آشیل» (همان اسطوره‌ی یونانی که پاشنه‌ی پایش خیلی معروف است): «از رابطه‌ی میانِ میزبان و مهمان، چه احساسی مهربانانه‌تر؟»
